Een elektrische auto die zomaar voor je deur verschijnt, bestuurd door iemand aan de andere kant van de stad: het klinkt futuristisch, maar is in Berlijn werkelijkheid. De Duitse startup Vay laat auto’s op afstand rondrijden, zodat jij alleen hoeft in te stappen en zelf verder kunt rijden. Geen gedoe met parkeren of zoeken naar een beschikbaar voertuig, want na jouw rit wordt de auto opnieuw op afstand verplaatst.

Deze technologie belooft voordelige, efficiënte en milieubewuste mobiliteit. Maar er hangt ook een sluier van controverse omheen: hoe zit het met de veiligheid, wie draait op voor de risico’s en wat betekent dit voor chauffeurs en regelgeving?

Het debat

Teledriving zet de verhoudingen binnen mobiliteit op scherp. Enerzijds openen zich nieuwe mogelijkheden voor autodeelconcepten: gebruikers kunnen een auto laten voorrijden, zonder omkijken naar parkeren of beheer. Anderzijds roept deze ontwikkeling vragen op over de verantwoordelijkheid van bestuurders, operators en overheden. Als een auto volledig op afstand wordt bestuurd, wie is dan aansprakelijk bij ongelukken? Dergelijke vraagstukken maken overheden nerveus en remmen een soepele toelating tot de openbare weg.

Tegelijk heerst er de angst dat we hiermee niet alleen chauffeurs, maar ook de informele menselijk interactie rondom ritten verliezen. Waar het ene kamp gelooft dat teledriving een logisch tussenstation is op weg naar volledig autonome auto’s, wijzen anderen op de complexe regelgeving en ethische dilemma’s die deze technologie met zich meebrengt. Het is een strijd tussen innovatie en zekerheid, waarbij zowel technologische reuzen als beleidsmakers worstelen met de snelheid van verandering en de invoering van consistente, duidelijke regels. De inzet: een revolutie in mobiliteit die ons stadsbeeld kan veranderen — of juist in de kiem wordt gesmoord.

Veiligheid en verantwoordelijkheid

De grootste splijtzwam is de vraag hoe de veiligheid en verantwoordelijkheid geregeld moeten worden. Hoewel Vay al meer dan tienduizend ritten in Las Vegas heeft uitgevoerd zonder grote incidenten, blijft de angst bestaan dat er in Europa bij de eerste de beste storing een botsing of gevaarlijke situatie ontstaat. Met miljoeneninvesteringen op zak kan de startup deze technologie laten groeien, maar zonder duidelijke wettelijke kaders blijft het risico bestaan dat één misser het imago van teledriving voor lange tijd schaadt.

Zowel verzekeraars als wetgevers kijken nauwlettend mee. Want als de verbinding wegvalt en er gebeurt een ongeluk, wie draait dan op voor de schade? Teledriver, fabrikant of telecomprovider?

Conclusie

Teledriving belooft een service waarbij comfort en kostenvoordelen samenkomen, zeker voor wie geen zin heeft in parkeren of ingewikkelde deelauto-instructies. Door auto’s van afstand te verplaatsen, kunnen we het aantal ongebruikte voertuigen in de stad beperken en tegelijk efficiënt inspelen op de vraag. Toch blijft het succes in Europa onzeker zolang de regelgeving nog volop in ontwikkeling is.

Wat wel zeker is, is dat deze technologie niet zomaar verdwijnt: de markt reageert positief en de potentie voor groei is fors. De vraag is alleen in hoeverre overheden en verzekeraars meespringen. Gaan we in Europa versneld intekenen op teledriving, of komt deze revolutie pas echt op gang als de regels en aansprakelijkheidskwesties glashelder zijn?